Ντε Βαλέρα, Ίμον

(Eamon De Valera, Νέα Υόρκη 1882 – Δουβλίνο 1975). Ιρλανδός πολιτικός. Πρωταγωνιστής της ιρλανδικής ανεξαρτησίας, το 1913 αναμείχθηκε στο κίνημα των Ιρλανδών εθελοντών και κατά τις ταραχές του Πάσχα στο Δουβλίνο (1916) συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο· πήρε χάρη, αλλά συνελήφθη πάλι το 1919 για ανατρεπτική κίνηση. Όταν το 1921 έγινε συνθήκη ειρήνης με τη Μεγάλη Βρετανία, ο Ν. τάχθηκε εναντίον της επικύρωσής της, γιατί δεν δεχόταν την αρχή του όρκου πίστης, στον βασιλιά και, όταν η συνθήκη επικυρώθηκε, δεν δίστασε να υποστήριξει με ένοπλη εξέγερση την παράνομη δημοκρατική κυβέρνηση εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης. Η πάλη μεταξύ των δύο μερίδων ήταν σκληρή και αιματηρή και κατέληξε, το 1923, στην ήττα του Ν. και των οπαδών του, οι οποίοι, ανένδοτοι στο ιδεολογικό πεδίο, αρνήθηκαν να μετάσχουν στο κοινοβούλιο (Ντάιλ). Το 1927, όταν συγκροτήθηκε το κόμμα Fianna Fail, o Ν. επανέλαβε την κοινοβουλευτική δράση του. Η εκλογική επιτυχία του 1932 τον έφερε στην προεδρία της κυβέρνησης, την οποία κράτησε χωρίς διακοπή ως το 1948 και πάλι από το 1951 έως το 1954. Η πολιτική του Ν. έτεινε στο εσωτερικό στη δημιουργία μιας στέρεης οικονομικής υποδομής και στην απόσπαση της Ιρλανδίας από κάθε δεσμό με το αγγλικό στέμμα (το 1937 η Ιρλανδία ανακηρύχτηκε δημοκρατία) και στο διεθνές πεδίο στην εφαρμογή μιας πολιτικής αυστηρής ουδετερότητας (η Ιρλανδία δεν έλαβε μέρος στο B’ Παγκόσμιο πόλεμο). Ο Ιρλανδός πολιτικός Ήμον Ντε Βαλέρα.